Dünyadaki bisiklet kullanımına hem iklim hem de coğrafi konumu açısından en uygun noktalardan biri olan Mersin’de, her ay bisikletle kent içinde 400 km. nin üzerinde yol yapıyorum.

Bu uzun mesafeyi yaparken de birçok tanıdığım kişi ile karşılaşıyor,sayısız  olaya tanık oluyor, sonunda da kenti ve insanlarını daha yakından tanıma fırsatı buluyorum; kentin insanlarının arasında kentin kokusunu, sesini, duygusunu hissediyorum.

Geçtiğimiz hafta sonu da yine böyle bir bisiklet gezintimde, Yenişehir bölgesinde Mersinli bir işadamını etrafındaki kalabalık bir grupla konuşurken gördüm. 

Bir sorun olabileceğini düşünerek yanlarına gittim.

Adıyaman plakalı bir minibüs, etrafında 13 – 15 yaşında çocuklar ve spor kıyafetli antrenör olduklarını anladığım yetişkinler vardı.
Olay şöyleydi: Adıyaman’dan boks müsabakaları için bu sporcular Mersin’e gelmişler ve kalacak bir yer bulamamışlardı. Tedirgin bir şekilde bekliyorlardı. Tesadüfen oradan geçen işadamı dostumuz telefonla bir takım yerleri aramaya başladı ve kısa bir süre içerisinde kalacakları yeri temin etti. 

Çocuklar ve antrenörleri mutluydu.

Bu arada çocukların yorgun ve bitkin oldukları dikkatimi çekti. Gözleri hemen bitişikte,  çocukların sevdiği bir fastfood restoranına bakıyordu. 
İş adamı bunun farkına varmıştı. Hemen bütün çocukları o restorana götürdü ve onlara yemek söyledi.

Herkes mutluydu. Artık hem kalacak yerleri vardı hem de en sevdikleri yiyeceklerle karınlarını doyuruyorlardı.

İşadamı ile resimler çekildi. Bu resimleri bir teşekkür yazısı ile sosyal medyaya koyacaklarını söylediler. İş adamı kesinlikle bunu reddetti ve isminin geçmesini istemediğini söyledi. Bu ise, yaptıklarının yanında daha da asil ve saygıdeğer bir davranıştı.
Onlarla vedalaşıp yanlarından ayrılırken, gözleri dolu dolu kendi yaşadıklarından söz ediyor, çocukların durumuna ne kadar üzüldüğünü anlatıyordu.

Ben de bisikletimle oradan hüzünlü ve yaşlı gözlerle ayrılırken “Mersin’de iyi şeyler de oluyor” sözleri ile başladığım az sayıda yazım aklıma geldi.

Evet; Mersin’de güzel şeyler de oluyordu. Ve hâlâ güzel, yardımsever, duyarlı insanlar vardı bu kentte, hep de olacaktı. Yeter ki hayatı gerilimler, kötülükler, hırslar ve iktidar kavgaları dışında bir bütün olarak kucaklamayı, insana dokunmayı ve varoluşun derin anlamını unutmayalım.

Mersin’e yatırım yapan, insanlara istihdam sağlayan, kentin insanlarına yardımda bulunan ve en önemlisi yaptığı iyilikleri açıklamak istemeyen böyle değerli işadamları hep var; yarın da olacaktır. Dileğimiz ve çabamız, bu kentin hayatı böylesi insanlara, değerlere, onların aklına ve vicdanına açık olsun. 

Yıllarca bu kenti sömüren, kentin rantından başka bir şey düşünmeyen, kentin gelişmesinin önünde duran, halkın arasında asla göremediğiniz, bu kentin zenginliklerinin değerlendirilememesinde kusuru olan insanların yanında bu dostumuz gibi insanların olması bize gelecek için ümit veriyor.

Ben de kendisinin istediği gibi onun adını vermeyeceğim.

Ama yine de onun isteğine karşı durarak, bu saygı, övgü ve takdiri hak eden dostumuzun adınıözel olarak soranlara söylemeyi de bir görev sayacağım.

Hayatı böyle iyiliklerle işaretlemez, etrafımızdaki bu güzel insanların varlığına dikkat çekmez isek kendimize de, iyilik duygusuna da yabancılaşıyoruz.

Unutmayalım ki ahlak, değer, adalet ve iyilik ancak ötekiler varsa, ötekilerle ilişki içinde anlam kazanır; ötekilerle ilişkimiz içinde bizim varlığımızın bir değeri ve anlamı olur. 

Başarıyı, gücü, iktidarı, parayı, kazanmayı ve kaybetmeyi, sağlığı ve hastalığı, doğmayı ve ölümü bu zeminde düşünürsek ne çok şey kendiliğinden çözülür ve ne çok kötülük başlamadan biter.